Index
Laatste afbeeldingen
Een aantal dagen geleden wilde een voorbij scrollende Dom wetende of ik wist wat de term Daddydom betekende. "Ja natuurlijk weet ik dacht!", zei ik zijn suggestie weglachend.
.."als je maar niet denkt dat ik met luiers en in een Pinopak.."..
"Neehee!"..onderbrak hij me toen gelijk, "dat is zó,n cliche gedachte!".
Luister: vervolgende hij.
"stel dat je dat allemaal weg zou denken, al die extremen, vooroordelen en alle denkbare uitingsvormen..
stel dat alleen de gedachte overblijft, het idee, de relatievorm..."
Ja, oke..toegegeven dan ineens zag het er best leuk uit.
"dus een sterke man?" wilde ik weten.. "één die koestert, lief heeft, beschermt, zorgt, grenzen stelt, voor je op komt, maar ook sanctioneert, je laat gehoorzamen en met wie je een seksuele relatie hebt..?"
..sja..best aantrekkelijk..
..maar een daddydommer?
..come on!
..alleen het woord al..!
Snel probeerde ik schakelend en zoekend tegenargumenten in te brengen, maar hoe ik ook zocht, ik vond er geen.
"Kijk naar je verhalen en je gedichten!" zei hij verder enthousiasmerend.
"Jij bent een daddydommer!"
Nu is het niet de eerste keer in de afgelopen maanden dat mijn leven volledig op zijn gat ligt, maar dit was toch wel weer een aardig staaltje brainfucking.
Een daddydommer?
Ik?
O My!
..en hoe vertel ik dit mijn moeder?
"lieve papa en mama, ik moet jullie iets vertellen..
het zit zo.."
ARGH!
In mijn fantasie val ik dreinend op de grond, druk sabbelend op een speentje, kinderlijk boosaardig, stampvoetend de trap op en neer, en voor de vorm sla ik een paar keer flink met de voordeur. Dat helpt.
..een daddydommer!?
..ik?
..ow my Gee!
hoe gestoord ben ik eigenlijk?
kan ik nog verder zinken?
of is de bodem nu wel zo,n beetje in zicht?
en welk trauma veroorzaakt dit?
Zouden daddydom-vrouwen, vrouwen zijn die in hun jeugdjaren een moeizame relatie met hun vader hebben gehad? Psychologiserend analyseer ik mezelf verder richting een mentale afgrond.
O god o god! dat van mijn vader zou in mijn geval best nog kunnen kloppen ook!
Hij was er inderdaad nooit!
Een slappe zak was het ook!
Ik verlangde eigenlijk altijd naar een grote sterke vaderfiguur.
Gosh, wat heb ik in veel Bokito figuren vaak een potentiele vader gezien.
Maar hemeltje! is zoiets ook te erotiseren dan?
Resumerend loop ik mijn gedachte nog eens af.
en nog eens..en nadat ik op het toilet ben geweest en daarna een bak koffie heb ingeschonken, nog eens..
Dus bij gemis van een sterke vaderfiguur in mijn jeugd, wil ik er nu één in mijn bed?
Kan het nog gekker?
Dit is je reinste psychiatrie!
Maar sindsdien laat het idee me niet meer los.
Zou ik daarom altijd zo kinderachtig zijn gebleven?
Ik bedoel, welke vrouw van 43 jaar heeft nou een playstation III (en alle voorgaande edities) met bijna alle spelletjes! Mijn online game-vriendenkring bestaat uit vrienden die over het algemeen pas net zindelijk zijn! Al verdenk ik de zeer moeilijk te verslaande Dragonheart5 ook nog wel van overdag broekpoepen. En waarom ben ik in vredesnaam altijd de enige moeder in de straat die met de kinderen meevoetbalt, hinkelt en ook wil winnen! Ook kan ik de voetbal langer hoog houden dan mijn pukkelige buurknaap van 16 jaar en ben ik dol op het doen van gezelschapspelletjes. Emotioneel heel onvolwassen allemaal..
en het wordt erger:
Zo wil ik voor het stoplicht altijd als eerst weg zijn. Zelfs als ik het op moet nemen tegen een politieauto. Die zijn eigenlijk het spannends. Niets leuker dan op je allervrouwelijkst en met een uitgestreken smoeltje precies wanneer het stoplicht op groen springt, keihard weg te trekken! Dat verwacht niemand namelijk, en al helemaal twee dienders niet. En dan als ze naar hun sirene willen duiken snel gas inhouden en binnen de gestelde snelheidslimitiet proberen te blijven. Heerlijk! die verontwaardigde en in hun eer aangetaste koppen, wanneer ze in het voorbij rijden heel belerend en hoofdschuddend naar binnen gluren. Toch heeft het me nooit een bekeuring opgeleverd, en dat is dus de spanning. Hard optrekken is tenslotte geen overtreding! Ik wil er ooit nog eens een bumpersticker van..
Ja kinds ben ik wel. Zo wilde ik laatst geen snoep delen met mijn dochtertje van drie jaar.
Ik vond dat ze genoeg had gehad, maar eigenlijk wilde ik het gewoon allemaal zelf op eten, helemaal niets pedagogisch aan! En bij de kleurwedstrijd van Super de Boer nam ik twee kleurplaten mee, zodat ik samen met mijn dochter mee kon doen aan de wedstrijd. De mijne was natuurlijk veel mooier en een seconde heb ik overwogen om de mijne in te leveren met haar naam er onder..Ja zo kinderachtig ben ik dus.. Geheel onvolgroeid, achtergebleven, schroefje los, emotioneel te vergelijken met een embryo.
En de signalen waren er eigenlijk al veel eerder want waarom in vredesnaam heb ik een nachtjapon met een afbeelding van Nijntje in mijn kast?, en och hemel ook met bijpassende Nijntjes onderbroeken, welliswaar in een grote mevrouwenmaat, maar toch! Ik weet nog hoe ik daar in de winkel op gelopen heb. Het verkoopmeisje is wel drie keer het magazijn ingestuurd op zoek naar de bijpassende Nijntjeslip. God wat was ik chagerijnig toen ik hoorde dat ik er een week later voor moest terug komen.
..en gisteren had ik dus ook nog zo,n infantiele karakterloze acute persoonlijkheids-tia.
We waren bij zo.n indoorspeeltuin. De trampolines waren allemaal bezet. Toen er eindelijk ééntje vrij kwam kon ik me nog net inhouden om er niet heel hard op af te rennen. Slechts schaamte voor de veroordelende blikken van andere ouders hield me in het gareel. Dus duwde ik mijn dochtertje met net iets teveel dwang voor het gezelllige, richting de vrij gekomen trampoline. Maar ze wilde niet, ze had geen zin..waardoor een ander kind de trampoline snel in nam. Teleurgesteld dat we nu niet samen konden springen liep ik achter mijn dochter aan naar de blokkenhoek.
"Owh...ik haat de blokkenhoek!"
maar goed..
een daddydommer..
..ik dus.
Snel ben ik gaan Googlen..op zoek naar meer volwassen dames met deze diagnose.
Al gauw tref ik een forum vol. Allemaal vriendinnetjes van elkaar. Ze kirden, giebelden, vulde elkaar aan en in tegenstelling tot ieder ander normaal werkend forum op het internet deden de users hier allen dwangmatig hun best om geen ruzie met elkaar uit te lokken. De onderwerpen waren zeer breed georienteerd (not!) en gingen over van "Hello Kitty" tot "wat is jouw lievelingsbeer?"
Ook was duidelijk niet lang over de opmaakkleur van het forum nagedacht.
Het werd geheel eigentijds, in stijl, super orgineel in tandsteenafbrokkelend roze aangeboden! (herkenbaar?)
Op de achtergrond bewegen trots rukkende Daddy's, hangend aan een virtuele boxrand alwaar zij zich groots en bevoogdend ten opzichte van elkaar en hun mini-vrouwtjes gedragen. Ik ben onder de indruk, wie zijn zij?
Maar ik voel me duidelijk nog niet helemaal op mijn gemak in dit wereldje. Nadat ik me heb aangemeld en heb voorgesteld in een voorsteltopic, blijk ik meteen brutaal en worden mijn ietwat opstandige "anti-hello-kitty-grapjes" als grensoverschrijdend en nodeloos kwetsend opgevat.
foute boel..
De Daddy's schrikken wakker, en mijn mini-zusters vertellen huilend hoe gekrenkt en onveilig ze zich nu voelen. Ik moet 300 x mijn excuus aanbieden voordat iemand weer met me wil praten. De oververantwoordelijkvoelende en betweterige webmoderator censureert op veler verzoek onmiddelijk mijn teksten, mijn gevoelens en mijn gedachte zodat het beeld van het daddydommeisje en de sfeer op het forum onaangetast blijft en precies dat beeld overeind houdt wat dit daddydomperige elitegroepje voor ogen heeft. Zo moet het zijn en zo moet het blijven!
Bah, ik verveel me.. en scrol verder naar een forum voor "zoekende, in-de-war-zijnde, opstandige, niet-begrijpende, wel willende maar anti-hello-Kitty-Daddydommeisjes.."
Na lang surfen heb ik dan eindelijk een forum gevonden die potentie heeft. Niets is er vastgelegd, alles mag er nog, geen forumpolitie maar gewoon een vrijplaats voor gelijksoortigen. Hm..hier voel ik me helemaal thuis:)
.."als je maar niet denkt dat ik met luiers en in een Pinopak.."..
"Neehee!"..onderbrak hij me toen gelijk, "dat is zó,n cliche gedachte!".
Luister: vervolgende hij.
"stel dat je dat allemaal weg zou denken, al die extremen, vooroordelen en alle denkbare uitingsvormen..
stel dat alleen de gedachte overblijft, het idee, de relatievorm..."
Ja, oke..toegegeven dan ineens zag het er best leuk uit.
"dus een sterke man?" wilde ik weten.. "één die koestert, lief heeft, beschermt, zorgt, grenzen stelt, voor je op komt, maar ook sanctioneert, je laat gehoorzamen en met wie je een seksuele relatie hebt..?"
..sja..best aantrekkelijk..
..maar een daddydommer?
..come on!
..alleen het woord al..!
Snel probeerde ik schakelend en zoekend tegenargumenten in te brengen, maar hoe ik ook zocht, ik vond er geen.
"Kijk naar je verhalen en je gedichten!" zei hij verder enthousiasmerend.
"Jij bent een daddydommer!"
Nu is het niet de eerste keer in de afgelopen maanden dat mijn leven volledig op zijn gat ligt, maar dit was toch wel weer een aardig staaltje brainfucking.
Een daddydommer?
Ik?
O My!
..en hoe vertel ik dit mijn moeder?
"lieve papa en mama, ik moet jullie iets vertellen..
het zit zo.."
ARGH!
In mijn fantasie val ik dreinend op de grond, druk sabbelend op een speentje, kinderlijk boosaardig, stampvoetend de trap op en neer, en voor de vorm sla ik een paar keer flink met de voordeur. Dat helpt.
..een daddydommer!?
..ik?
..ow my Gee!
hoe gestoord ben ik eigenlijk?
kan ik nog verder zinken?
of is de bodem nu wel zo,n beetje in zicht?
en welk trauma veroorzaakt dit?
Zouden daddydom-vrouwen, vrouwen zijn die in hun jeugdjaren een moeizame relatie met hun vader hebben gehad? Psychologiserend analyseer ik mezelf verder richting een mentale afgrond.
O god o god! dat van mijn vader zou in mijn geval best nog kunnen kloppen ook!
Hij was er inderdaad nooit!
Een slappe zak was het ook!
Ik verlangde eigenlijk altijd naar een grote sterke vaderfiguur.
Gosh, wat heb ik in veel Bokito figuren vaak een potentiele vader gezien.
Maar hemeltje! is zoiets ook te erotiseren dan?
Resumerend loop ik mijn gedachte nog eens af.
en nog eens..en nadat ik op het toilet ben geweest en daarna een bak koffie heb ingeschonken, nog eens..
Dus bij gemis van een sterke vaderfiguur in mijn jeugd, wil ik er nu één in mijn bed?
Kan het nog gekker?
Dit is je reinste psychiatrie!
Maar sindsdien laat het idee me niet meer los.
Zou ik daarom altijd zo kinderachtig zijn gebleven?
Ik bedoel, welke vrouw van 43 jaar heeft nou een playstation III (en alle voorgaande edities) met bijna alle spelletjes! Mijn online game-vriendenkring bestaat uit vrienden die over het algemeen pas net zindelijk zijn! Al verdenk ik de zeer moeilijk te verslaande Dragonheart5 ook nog wel van overdag broekpoepen. En waarom ben ik in vredesnaam altijd de enige moeder in de straat die met de kinderen meevoetbalt, hinkelt en ook wil winnen! Ook kan ik de voetbal langer hoog houden dan mijn pukkelige buurknaap van 16 jaar en ben ik dol op het doen van gezelschapspelletjes. Emotioneel heel onvolwassen allemaal..
en het wordt erger:
Zo wil ik voor het stoplicht altijd als eerst weg zijn. Zelfs als ik het op moet nemen tegen een politieauto. Die zijn eigenlijk het spannends. Niets leuker dan op je allervrouwelijkst en met een uitgestreken smoeltje precies wanneer het stoplicht op groen springt, keihard weg te trekken! Dat verwacht niemand namelijk, en al helemaal twee dienders niet. En dan als ze naar hun sirene willen duiken snel gas inhouden en binnen de gestelde snelheidslimitiet proberen te blijven. Heerlijk! die verontwaardigde en in hun eer aangetaste koppen, wanneer ze in het voorbij rijden heel belerend en hoofdschuddend naar binnen gluren. Toch heeft het me nooit een bekeuring opgeleverd, en dat is dus de spanning. Hard optrekken is tenslotte geen overtreding! Ik wil er ooit nog eens een bumpersticker van..
Ja kinds ben ik wel. Zo wilde ik laatst geen snoep delen met mijn dochtertje van drie jaar.
Ik vond dat ze genoeg had gehad, maar eigenlijk wilde ik het gewoon allemaal zelf op eten, helemaal niets pedagogisch aan! En bij de kleurwedstrijd van Super de Boer nam ik twee kleurplaten mee, zodat ik samen met mijn dochter mee kon doen aan de wedstrijd. De mijne was natuurlijk veel mooier en een seconde heb ik overwogen om de mijne in te leveren met haar naam er onder..Ja zo kinderachtig ben ik dus.. Geheel onvolgroeid, achtergebleven, schroefje los, emotioneel te vergelijken met een embryo.
En de signalen waren er eigenlijk al veel eerder want waarom in vredesnaam heb ik een nachtjapon met een afbeelding van Nijntje in mijn kast?, en och hemel ook met bijpassende Nijntjes onderbroeken, welliswaar in een grote mevrouwenmaat, maar toch! Ik weet nog hoe ik daar in de winkel op gelopen heb. Het verkoopmeisje is wel drie keer het magazijn ingestuurd op zoek naar de bijpassende Nijntjeslip. God wat was ik chagerijnig toen ik hoorde dat ik er een week later voor moest terug komen.
..en gisteren had ik dus ook nog zo,n infantiele karakterloze acute persoonlijkheids-tia.
We waren bij zo.n indoorspeeltuin. De trampolines waren allemaal bezet. Toen er eindelijk ééntje vrij kwam kon ik me nog net inhouden om er niet heel hard op af te rennen. Slechts schaamte voor de veroordelende blikken van andere ouders hield me in het gareel. Dus duwde ik mijn dochtertje met net iets teveel dwang voor het gezelllige, richting de vrij gekomen trampoline. Maar ze wilde niet, ze had geen zin..waardoor een ander kind de trampoline snel in nam. Teleurgesteld dat we nu niet samen konden springen liep ik achter mijn dochter aan naar de blokkenhoek.
"Owh...ik haat de blokkenhoek!"
maar goed..
een daddydommer..
..ik dus.
Snel ben ik gaan Googlen..op zoek naar meer volwassen dames met deze diagnose.
Al gauw tref ik een forum vol. Allemaal vriendinnetjes van elkaar. Ze kirden, giebelden, vulde elkaar aan en in tegenstelling tot ieder ander normaal werkend forum op het internet deden de users hier allen dwangmatig hun best om geen ruzie met elkaar uit te lokken. De onderwerpen waren zeer breed georienteerd (not!) en gingen over van "Hello Kitty" tot "wat is jouw lievelingsbeer?"
Ook was duidelijk niet lang over de opmaakkleur van het forum nagedacht.
Het werd geheel eigentijds, in stijl, super orgineel in tandsteenafbrokkelend roze aangeboden! (herkenbaar?)
Op de achtergrond bewegen trots rukkende Daddy's, hangend aan een virtuele boxrand alwaar zij zich groots en bevoogdend ten opzichte van elkaar en hun mini-vrouwtjes gedragen. Ik ben onder de indruk, wie zijn zij?
Maar ik voel me duidelijk nog niet helemaal op mijn gemak in dit wereldje. Nadat ik me heb aangemeld en heb voorgesteld in een voorsteltopic, blijk ik meteen brutaal en worden mijn ietwat opstandige "anti-hello-kitty-grapjes" als grensoverschrijdend en nodeloos kwetsend opgevat.
foute boel..
De Daddy's schrikken wakker, en mijn mini-zusters vertellen huilend hoe gekrenkt en onveilig ze zich nu voelen. Ik moet 300 x mijn excuus aanbieden voordat iemand weer met me wil praten. De oververantwoordelijkvoelende en betweterige webmoderator censureert op veler verzoek onmiddelijk mijn teksten, mijn gevoelens en mijn gedachte zodat het beeld van het daddydommeisje en de sfeer op het forum onaangetast blijft en precies dat beeld overeind houdt wat dit daddydomperige elitegroepje voor ogen heeft. Zo moet het zijn en zo moet het blijven!
Bah, ik verveel me.. en scrol verder naar een forum voor "zoekende, in-de-war-zijnde, opstandige, niet-begrijpende, wel willende maar anti-hello-Kitty-Daddydommeisjes.."
Na lang surfen heb ik dan eindelijk een forum gevonden die potentie heeft. Niets is er vastgelegd, alles mag er nog, geen forumpolitie maar gewoon een vrijplaats voor gelijksoortigen. Hm..hier voel ik me helemaal thuis:)
