Index
Laatste afbeeldingen
Het was een warme en zonnige middag toen Shaira met haar beste vriendinnen Aisha en Kasia vrolijk aan het rondzwemmen was in de oceaan. Urenlang speelden ze hun favoriete spelletje waarbij de zeemeermin die het hoogst over de andere zeemeermin kon springen, tot ZeePrinses van de Dag werd gekroond.
Terwijl ze zo hard lachte en giechelde dat haar buik ervan pijn deed, besloot Shaira Aisha vandaag te laten winnen omdat ze het altijd veel leuker vond om een van haar vriendinnen te zien winnen.
Shaira's lach was breder dan de horizon en haar hartje was groter dan de hoge bergen boven haar waarvan het leek alsof ze de lucht raakten. Haar ogen waren blauwer dan het blauwste water in de zee. De zee die haar thuis was. Haar gouden haren vielen als een waterval over haar rug tot aan haar middel. Vanaf haar middel had Shaira de slanke staart van een vis die haar hielp om sneller te zwemmen en hoger te springen dan elke andere meermin in de zee.
Haar stem zong prachtige liedjes die meewaaiden met de zachte zeewinden en sterke stormen naar landen, ver ver van waar zij woonde. Als ze verdrietig was zong ze ook, en hoopte ze dat een speciaal iemand haar lied zou horen. Want er was iemand die ze meer mistte dan wie dan ook. Shanan, de grote liefde van haar vele levens. Oh, ze vroeg zichzelf zo hard af waar hij was en in welke gedaante hij nu was...
Shaira ontmoette Shanan voor het eerst, jaren terug toen de hemel openbarstte en ervoor zorgde dat de sterren en de planeten van onze wereld werden gemaakt. Shaira en Shanan schenen naast elkaar, helderder dan de twee sterren van Gemini, waardoor de nachtelijke hemel werd verlicht met de helderheid van de Maan.
Lang, lang geleden waren Sol en Luna om de beurt op de sterren aan het passen en ze besloten om zichzelf te wat te vermaken door een spelletje met de dobbelstenen te spelen. “Laten we het spelletje wat leuker maken en er een prijs om verloten!” zei Sol vol trots. “Ja leuk, wat zullen we doen als prijs?” vroeg Luna enthousiast. Sol antwoordde: “Wie er ook wint, diegene zal elke honderd jaar voor korte tijd alle macht krijgen over de planeten om ze de wens te laten vervullen van sterren die de winnaar kiest!”
Luna vond het een goed idee en het duurde ook niet lang voordat ze het dobbelspelletje had gewonnnen. Luna wist direct welke sterrekinderen het verdienden. De twee mooiste sterren uit de hemel, Shaira en Shanan.
Ze waren gekozen voor hun gouden hart en de liefde voor elkaar, maar toch had Luna medelijden met hen.
Op de avond van een verduistering, toen Luna haar meeste kracht had, verscheen ze aan Shaira en Shanan en vroeg: “Kinderen van de nacht, doe een wens... Ik zal ervoor zorgen dat hij uitkomt!” “Oh Luna, we willen graag dichter bij elkaar zijn, dichter bij elkaar dan sterren in de hemel!” riepen Shaira en Shanan.
Luna begon haar magische woorden te spreken en toen de verduistering voorbij was, werden Shaira en Shahan herboren als twee rode rozen, de mooiste bloemen die er bestaan.
In een prachtige bloementuin woonden ze naast elkaar, maar nu konden ze van elkaars gezelschap genieten en van elkaars zoete geur.
Honderd jaar ging voorbij en op deze sterrennacht was het weer Luna's beurt om weer een wens van Shaira en Shanan uit te laten komen. Met behulp van Sol veranderde Luna zichzelf in een vlinder met de mooiste en felste kleuren. Ze vloog naar de rozenstruik waar Shaira en Shanan woonden en sprak: “Mijn oude vrienden, er is niets dat ik liever zou doen, dan nog een wens van jullie uit te laten komen!”
De twee rode rozen smeekten “Oh, als je dat zou willen doen, we willen het liefst nog dichterbij elkaar zijn!” De vlinder lachte, knipoogde naar hen, vloog sierlijk weg en verdween in de lichtblauwe lucht.
Toen vlogen er uit een grote wolk twee mooie witte duiven...
Shaira en Shanan waren weer samen, maar deze keer vlogen ze door de lucht als symbolen voor wereldvrede.
Onderussen waren de harten van Shaira en Shanan tevreden, maar er mistte iets voor hun gevoel. Luna voelde dit verdriet en kon niet wachten totdat ze weer een wens voor hen kon vervullen. Maar dat moment brak snel aan en Luna veranderde zichzelf een een mooie palmboom. Ze plantte zichzelf vlakbij de oude rozenstruik van Shaira en Shanan.
Op een warme zomerdag vlogen de duiven naar deze speciale palmboom om wat schaduw te zoeken. Opeens begon de palmboom te praten: “Er zijn weer honderd jaar voorbijgegaan, vertel me jullie wens, waar jullie zo naar verlangen?” Shaira en Shanan riepen: “Met al je krachten van bovenaf, wat wij samen hebben is ware liefde, zouden we nu maar elkaars handen vast kunnen houden en naast elkaar door verre landen lopen..."
Luna wilde het wat spannender maken en antwoordde: “Het zal gebeuren, maar laten we het wat leuker maken. Om jullie wens uit te laten komen is er een ding wat jullie moeten beloven te doen.”
“Wat moeten we doen?” vroegen de duiven.
“Jullie moeten langer wachten als dit is wat jullie willen, maar alleen om nog dichter bij elkaar herboren te worden. Duizend nachten gescheiden zal jullie harten nog sterker doen verlangen naar elkaar” zei Luna
Shaira en Shanan antwoordden: “Ja dichterbij dan ooit bij elkaar te zijn, is het wachten zeker waard.”
Met dit antwoord verdween Luna tevreden in de grond.
En Shaira en Shanan bleven wachten...
Twee honderd jaar ging voorbij en Shaira's zeevriendjes wisten dat ze vaak verdrietig werd als ze aan Shanan dacht, hopend dat de dag snel zou komen dat ze elkaar weer zouden zien.
Shaira was een beetje moe vandaag en sierlijk zwom ze naar de zanderige kust voor een klein middagdutje. Toen ze in slaap viel door de warmte van de zon, droomde ze van Shanan. In haar droom sprak een zeepaardje tegen haar: “Degene waarop je wacht is vlakbij. Wat ik je zeg is geen leugen, dat beloof ik je.”
Shanan was al die tijd in het landschap rond aan het zwerven om te zoeken naar zijn geliefde Shaira. Hij zocht haar in alle levensvormen op de aarde. Maar vandaag werd hij ook heel erg moe en ontmoedigd. Toen ook hij ging rusten viel hij snel in slaap. In zijn droom was kwam ook een zeepaardje en dat zei: “Wacht niet meer op haar mijn vriend, dit is het begin en niet het einde.” Shanan werd direct wakker en nu, meer dan eerst, was hij vastbesloten om nog beter te blijven zoeken naar Shaira.
Ondertussen aan de andere kant van de struiken werd Shaira wakker door het geluid van hoefgetrappel. “Droom ik nog steeds?” vroeg ze zichzelf af. Ze sperde haar ogen open toen ze de knappe centaur zag die was gestopt om wat water te drinken uit een nabijgelegen vijver. Shaira's hard begon zo hard te kloppen dat ze het kon horen! Onmiddellijk herkende ze Shanan's ziel.
Haar aanwezigheid voelend keek Shanan op alleen maar om te merken dat hij in Shaira's kristalblauwe ogen staarde en zei “Ik wist dat je vlakbij was want je lied bracht me hier!” Shaira antwoordde: “Elke dag dat we gescheiden waren, zong ik voor je vanuit m'n hart.”
Vanaf de verre wateren kon je Aisha's en Kasia's gezang en vreugdekreten horen toen ze zagen dat Shaira en Shanan voor het eerst elkaars hand vasthielden.
Toen verscheen ineens vanuit de bosjes een lavendelkleurige eenhoorn, die trots naar Shaira en Shanan galoppeerde. Net zoals een warme lenteregen scheen er een gouden lichtstraal uit de hoorn van de eenhoorn die over Shaira van top tot staart viel en bij Shanan van top tot hoeven.
Het werk van de eenhoorn zat er op en ze galloppeerde weer terug in de bosjes waar ze vandaan kwam. Shaira en Shanan keken naar elkar en zagen dat ze niet langer een zeemeermin was en hij geen centaur meer. Nu waren ze gewoon mensen zoals jij en ik!
Toen ze naar benenden keken en begonnen te springen en te huppelen om gewend te raken aan hun gloednieuwe benen en voeten, kwamen ze er plots achter dat de magische eenhoorn hun oude vriendin Luna was, die de allerbeste wens had doen uit laten komen.
Samen leefden Shanan en Shaira nog lang en gelukkig als de Maankinderen en Koning en Koningin van het land Lunaria, wat ze zo hadden genoemd naar hun oude vriendin, Luna.
Einde!
(© Ana Ruiz, vertaald door sweetlilspankee)
Terwijl ze zo hard lachte en giechelde dat haar buik ervan pijn deed, besloot Shaira Aisha vandaag te laten winnen omdat ze het altijd veel leuker vond om een van haar vriendinnen te zien winnen.
Shaira's lach was breder dan de horizon en haar hartje was groter dan de hoge bergen boven haar waarvan het leek alsof ze de lucht raakten. Haar ogen waren blauwer dan het blauwste water in de zee. De zee die haar thuis was. Haar gouden haren vielen als een waterval over haar rug tot aan haar middel. Vanaf haar middel had Shaira de slanke staart van een vis die haar hielp om sneller te zwemmen en hoger te springen dan elke andere meermin in de zee.
Haar stem zong prachtige liedjes die meewaaiden met de zachte zeewinden en sterke stormen naar landen, ver ver van waar zij woonde. Als ze verdrietig was zong ze ook, en hoopte ze dat een speciaal iemand haar lied zou horen. Want er was iemand die ze meer mistte dan wie dan ook. Shanan, de grote liefde van haar vele levens. Oh, ze vroeg zichzelf zo hard af waar hij was en in welke gedaante hij nu was...
Shaira ontmoette Shanan voor het eerst, jaren terug toen de hemel openbarstte en ervoor zorgde dat de sterren en de planeten van onze wereld werden gemaakt. Shaira en Shanan schenen naast elkaar, helderder dan de twee sterren van Gemini, waardoor de nachtelijke hemel werd verlicht met de helderheid van de Maan.
Lang, lang geleden waren Sol en Luna om de beurt op de sterren aan het passen en ze besloten om zichzelf te wat te vermaken door een spelletje met de dobbelstenen te spelen. “Laten we het spelletje wat leuker maken en er een prijs om verloten!” zei Sol vol trots. “Ja leuk, wat zullen we doen als prijs?” vroeg Luna enthousiast. Sol antwoordde: “Wie er ook wint, diegene zal elke honderd jaar voor korte tijd alle macht krijgen over de planeten om ze de wens te laten vervullen van sterren die de winnaar kiest!”
Luna vond het een goed idee en het duurde ook niet lang voordat ze het dobbelspelletje had gewonnnen. Luna wist direct welke sterrekinderen het verdienden. De twee mooiste sterren uit de hemel, Shaira en Shanan.
Ze waren gekozen voor hun gouden hart en de liefde voor elkaar, maar toch had Luna medelijden met hen.
Op de avond van een verduistering, toen Luna haar meeste kracht had, verscheen ze aan Shaira en Shanan en vroeg: “Kinderen van de nacht, doe een wens... Ik zal ervoor zorgen dat hij uitkomt!” “Oh Luna, we willen graag dichter bij elkaar zijn, dichter bij elkaar dan sterren in de hemel!” riepen Shaira en Shanan.
Luna begon haar magische woorden te spreken en toen de verduistering voorbij was, werden Shaira en Shahan herboren als twee rode rozen, de mooiste bloemen die er bestaan.
In een prachtige bloementuin woonden ze naast elkaar, maar nu konden ze van elkaars gezelschap genieten en van elkaars zoete geur.
Honderd jaar ging voorbij en op deze sterrennacht was het weer Luna's beurt om weer een wens van Shaira en Shanan uit te laten komen. Met behulp van Sol veranderde Luna zichzelf in een vlinder met de mooiste en felste kleuren. Ze vloog naar de rozenstruik waar Shaira en Shanan woonden en sprak: “Mijn oude vrienden, er is niets dat ik liever zou doen, dan nog een wens van jullie uit te laten komen!”
De twee rode rozen smeekten “Oh, als je dat zou willen doen, we willen het liefst nog dichterbij elkaar zijn!” De vlinder lachte, knipoogde naar hen, vloog sierlijk weg en verdween in de lichtblauwe lucht.
Toen vlogen er uit een grote wolk twee mooie witte duiven...
Shaira en Shanan waren weer samen, maar deze keer vlogen ze door de lucht als symbolen voor wereldvrede.
Onderussen waren de harten van Shaira en Shanan tevreden, maar er mistte iets voor hun gevoel. Luna voelde dit verdriet en kon niet wachten totdat ze weer een wens voor hen kon vervullen. Maar dat moment brak snel aan en Luna veranderde zichzelf een een mooie palmboom. Ze plantte zichzelf vlakbij de oude rozenstruik van Shaira en Shanan.
Op een warme zomerdag vlogen de duiven naar deze speciale palmboom om wat schaduw te zoeken. Opeens begon de palmboom te praten: “Er zijn weer honderd jaar voorbijgegaan, vertel me jullie wens, waar jullie zo naar verlangen?” Shaira en Shanan riepen: “Met al je krachten van bovenaf, wat wij samen hebben is ware liefde, zouden we nu maar elkaars handen vast kunnen houden en naast elkaar door verre landen lopen..."
Luna wilde het wat spannender maken en antwoordde: “Het zal gebeuren, maar laten we het wat leuker maken. Om jullie wens uit te laten komen is er een ding wat jullie moeten beloven te doen.”
“Wat moeten we doen?” vroegen de duiven.
“Jullie moeten langer wachten als dit is wat jullie willen, maar alleen om nog dichter bij elkaar herboren te worden. Duizend nachten gescheiden zal jullie harten nog sterker doen verlangen naar elkaar” zei Luna
Shaira en Shanan antwoordden: “Ja dichterbij dan ooit bij elkaar te zijn, is het wachten zeker waard.”
Met dit antwoord verdween Luna tevreden in de grond.
En Shaira en Shanan bleven wachten...
Twee honderd jaar ging voorbij en Shaira's zeevriendjes wisten dat ze vaak verdrietig werd als ze aan Shanan dacht, hopend dat de dag snel zou komen dat ze elkaar weer zouden zien.
Shaira was een beetje moe vandaag en sierlijk zwom ze naar de zanderige kust voor een klein middagdutje. Toen ze in slaap viel door de warmte van de zon, droomde ze van Shanan. In haar droom sprak een zeepaardje tegen haar: “Degene waarop je wacht is vlakbij. Wat ik je zeg is geen leugen, dat beloof ik je.”
Shanan was al die tijd in het landschap rond aan het zwerven om te zoeken naar zijn geliefde Shaira. Hij zocht haar in alle levensvormen op de aarde. Maar vandaag werd hij ook heel erg moe en ontmoedigd. Toen ook hij ging rusten viel hij snel in slaap. In zijn droom was kwam ook een zeepaardje en dat zei: “Wacht niet meer op haar mijn vriend, dit is het begin en niet het einde.” Shanan werd direct wakker en nu, meer dan eerst, was hij vastbesloten om nog beter te blijven zoeken naar Shaira.
Ondertussen aan de andere kant van de struiken werd Shaira wakker door het geluid van hoefgetrappel. “Droom ik nog steeds?” vroeg ze zichzelf af. Ze sperde haar ogen open toen ze de knappe centaur zag die was gestopt om wat water te drinken uit een nabijgelegen vijver. Shaira's hard begon zo hard te kloppen dat ze het kon horen! Onmiddellijk herkende ze Shanan's ziel.
Haar aanwezigheid voelend keek Shanan op alleen maar om te merken dat hij in Shaira's kristalblauwe ogen staarde en zei “Ik wist dat je vlakbij was want je lied bracht me hier!” Shaira antwoordde: “Elke dag dat we gescheiden waren, zong ik voor je vanuit m'n hart.”
Vanaf de verre wateren kon je Aisha's en Kasia's gezang en vreugdekreten horen toen ze zagen dat Shaira en Shanan voor het eerst elkaars hand vasthielden.
Toen verscheen ineens vanuit de bosjes een lavendelkleurige eenhoorn, die trots naar Shaira en Shanan galoppeerde. Net zoals een warme lenteregen scheen er een gouden lichtstraal uit de hoorn van de eenhoorn die over Shaira van top tot staart viel en bij Shanan van top tot hoeven.
Het werk van de eenhoorn zat er op en ze galloppeerde weer terug in de bosjes waar ze vandaan kwam. Shaira en Shanan keken naar elkar en zagen dat ze niet langer een zeemeermin was en hij geen centaur meer. Nu waren ze gewoon mensen zoals jij en ik!
Toen ze naar benenden keken en begonnen te springen en te huppelen om gewend te raken aan hun gloednieuwe benen en voeten, kwamen ze er plots achter dat de magische eenhoorn hun oude vriendin Luna was, die de allerbeste wens had doen uit laten komen.
Samen leefden Shanan en Shaira nog lang en gelukkig als de Maankinderen en Koning en Koningin van het land Lunaria, wat ze zo hadden genoemd naar hun oude vriendin, Luna.
Einde!
(© Ana Ruiz, vertaald door sweetlilspankee)
